Çocuk istismarı için ebeveyn eğitimi şart. Altınbaş Üniversitesi öğretim görevlisi Dr. Gülhan Seyhun, çocuklara güvenli bir ortam sağlamanın önemine dikkat çekti.
ÇOCUK İSTİSMARI İÇİN AİLE EĞİTİMİ ŞART
Ailelerin çocuk istismarı konusunda çok önemli bir faktör olduğunu vurgulayan Dr. Seyhun, sözlerini şöyle sürdürdü: “Özellikle anne-babalar, kendi davranışlarının hangilerinin çocuk istismarına girip girmediği, bu davranışlarının nelere mal olacağı ve çocuk istismarı konusunda farkındalıklarının arttırılması için eğitilmelidir. Aynı zamanda anne-babalar çocuklarını, dışarıda hangi tehlikelerin beklediği, fiziki sınırlarının nasıl olduğu, kimlerin kendisiyle nasıl konuşup, davranabileceği, vücuduna ne kadar dokunulup dokunulamayacağı gibi konularda anlayacağı bir dilde açık ve net bir şekilde bilgilendirmelidir. Daha sonra okullarda ve toplumda bu konuda farkındalığın arttırılması, şiddete karşı net tavırlar sergilenmesi, öğretmenlerin eğitilmeleri, öğrenciler ve velilerle iş birliği içinde olunması gerekmektedir.”
ÇOCUĞUNUZA KARŞI TUTARSIZ DAVRANMAYIN
Aile içi çocuk eğitiminde anne-baba tutumlarının önemli bir yere sahip olduğunu belirten Dr. Seyhun şöyle konuştu:
“Uzmanlar çocuk üzerinde çok etkili olan bu tutumları olumlu ve olumsuz anne-baba tutumları olarak iki şekilde sınıflandırmışlardır. Olumlu anne-baba tutumu demokratik, işbirlikçi tutumdur. Böyle bir ortamda büyüyen çocuklar kendilerine ve çevresine güven duyan, uyumlu, yaratıcı, bağımsız, sorumluluk sahibi, başkaları tarafından sevilen ve mutlu bireyler olurlar. Olumsuz anne-baba tutumları ise; mükemmeliyetçi, sınırsız özgürlükçü, aşırı baskıcı, aşırı koruyucu ve bir de belli bir çizgide olmayan tutarsız tutumdur. Tutarsız tutumlar, anne-babanın bir gününün bir gününe uymaması, annenin ayrı babanın ayrı tutum sergilemesi veya anne-babanın kardeşler arasındaki farklı tutumlarıdır. Olumsuz tutumlar arasında en olumsuz tutum da tutarsız tutumdur. Böyle bir ortamda büyüyen çocuklar, kendi davranışları konusunda emin olamazlar ve davranışlarını anne-babalarının durumuna göre ayarlarlar. Bu durum, kendilerini güvende hissetmelerini engeller. Davranışını kime, neye göre düzenleyeceğini şaşırır, kendisine gösterilen farklı tutumlar arasında bocalar veya kendine uygun gelen yaklaşımı gösteren anne veya babasına yaklaşır, ona her istediğini yaptırır diğeriyle zıtlaşır ve ondan uzaklaşır. Zamanla kendine ve çevresine güvenmeyen, kararsız bir kişilik yapısı geliştirir, tutarsız, dengesiz, aşırı isyankâr ya da hemen boyun eğen bir yapıya sahip olurlar. Bu yüzden anne-babalar, davranışlarıyla tutarlı ve çocuklarına örnek olmalıdır. Bu anne-baba olmanın en önemli özelliği ve sorumluluğudur.”
